چكيده

نخستين تحول مشروطه خواهانه در جهان اسلام، به سال 1876م/1293هـ . ق، در امپراتوري عثماني به وقوع پيوست. اين در حالي بود كه نهضت مشروطه در ايران، سي سال بعد از آن (1906م/1324هـ .ق) رُخ داد كه بالطبع تحولات و دگرديسي‌هاي بزرگي را به دنبال داشت.

در اين مقاله، اختيارات سلطان در قانون اساسي مشروطه اول عثماني و مشروطه ايران مورد بررسي قرار مي‌گيرد. در ابتدا امتيازاتي كه در متن دو قانون مذكور براي مقام سلطان در نظر گرفته شده، تبيين و در ادامه مواد و بندهايي كه اختيارات سلطان را مورد توجه قرار داده است، تجزيه و تحليل مي‌شود. در تحليل به كار رفته، توجه خاصي به مقايسه دو متن و استخراج وجوه تشابه و تفاوتها صورت گرفته است.

مفاهيم كليدي: قانون اساسي مشروطه اول عثماني، قانون اساسي مشروطه ايران، اختيارات سلطان